Skoczek

Czy ja robię renowację?. Raczej nie. Renowacja, to profesjonalne przywrócenie pierwotnego wyglądu mebla. Nakładanie politury (czego nigdy nie robiłam), sztukowanie nóżek czy blatów.W takim razie co ja robię? Prędzej
odnawiam, a raczej odpicowywuję według własnego ''WIDZI MI SIĘ''. I tak też postąpiłam z tym krzesłem. Panie i panowie przedstawiam Wam SKOCZKA.

Kultowe krzesło Skoczek projektu Juliusza Kędziorka, zaprojektowane w 1964 roku dla uczczenia sukcesów polskich skoczków narciarskich. Sygnowane pierwotnie jako GFM-57, później stało się  typem 200-203.

Produkowane masowo w latach 60-70 przez Zamojskie Fabryki Mebli. Tyle z historii o tym pięknym mebelku, bo chcę Wam pokazać jak odpicowałam mojego Skoczka.

Miałam dużo szczęścia, bo trafił mi się egzemplarz w stanie prawie idealnym, opowiem Wam po kolei jak to było. Mój Skoczek był bardzo brudny, ale tapicerkę miał oryginalną i do tego w super stanie. Postanowiłam więc ją uratować. W tym celu musiałam obedrzeć jegomościa ze skóry i wyprać mu ubranko.

Jak już oskórowałam kolesia, wyszło na jaw to czego się spodziewałam. Wysypała się sproszkowana od starości i pierdzenia gąbka. Tak więc resztę operacji wykonałam w wannie.

Zdarłam ostrą szczotką gąbkę z formatki i oparcia. Gąbka w proszku schodziła idealnie, przy czym zdążyłam się parę razy zaciągnąc 50-letnimi bąkami, bo oczywiście robiłam to bez maski. Tak wyglądała formatka i oparcie po oczyszczeniu.

Zachowałam też oryginalną sygnaturę, tak to się chyba profesjonalnie nazywa:)

Następnie przyszła pora na pranie materiału obiciowego. Nie pamiętam już ile razy prałam i płukałam, ale chyba po jakimś 20 razie woda zaczęła się przejaśniać i ukazał się pierwotny kolor tapicerki.

Później wycięłam i nakleiłam nową gąbkę.

Mąż miał w piwnicy i nie musiałam kupować. Kocham tą naszą piwnicę:)

Pozostało tylko nabicie czyściutkiego materiału i skręcenie w całość krzesła. Jeśli chodzi o tapicerowanie, to nie wiem jak robią to profesjonalni tapicerzy, ponieważ w pojedynkę nie da się porządnie naciągnąć tkaniny. Także musiałam wykorzystać małżonka. Ja naciągałam on władał takerem.

Efekt finalny przedstawia się tak. Drewnianego szkieletu nie ruszałam, chciałam zachować oryginalny lakier. Z drobnymi ryskami i przetarciami,  które nadaja mu tylko uroku, świadcząc o jego wieku i szlachetności.

I jeszcze kilka ślicznych detali z bliska.

I jak Wam się podoba? Bo ja jestem zachwycona i wędruję z nim po całym mieszkaniu. To do sypialni , to za chwilę do livingu. Wszędzie chciałabym go miec;)

Ale się rozpisałam, jak nigdy chyba wcześniej. Kto dotrwał do końca ten mistrz:) Pozdrawiam kochani 

.

Do następnego .